Klatki na sekundę

Olla

Ostatnimi czasy dość dużo siedziałam w temacie teł (no nie śmiać się, to bardziej polski odpowiednik "backgroundów"!!) do filmów animowanych i bardzo mnie to nadal kręci. "Nadal", bo już ze dwa miesiące temu zdazyłam ukończyć i obronić hmmm-pracę magisterską, gdzie próbowałam tą kwestię badać, oglądając do obrzydzenia cztery wybrane filmy, czytając jakieś tomiszcza animacyjne i np.: zauważać, gdzie użyto multiplane camera i się wielce zastanawiać, dlaczego; notować sobie gdzie się rusza tło a gdzie się nie rusza i po co, jakich kolorów użyto a jakich nie użyto i po co; dziwić się, dlaczego Miyazaki się czasem sili na rysowanie moving perspective i animuje przestrzeń a Disney to raczej nie; dlaczego wreszcie ten pierwszy nie przepada za daleko idącą stylizacją form, a ten drugi owszem bardzo chętnie. I wyciągać z tego wszystkiego tak zwane "wnioski", których nie lubię wyciągać (fuj), wietrząc teorie spiskowe i ogólnie strasznie udając, że się na tym znam.

Jednak przyznaję się tu i teraz, że innym, może i ważniejszym powodem wybrania takiego, a nie innego tematu było, by mieć prawo i obowiązek sprowadzenia kilku grubych, świetnych, i trochę drogich książek z amerykańskiego amazona! Z obrazkami (przeważnie)!!!

Wywnioskowałam w czasie pisania pracy, że samo tworzenie teł nie jest aż takie ciekawe, jak wstępna praca nad całym nowym światem, jego kolorystyką, formami itd. Powstaje wtedy masa wspaniałych obrazów, Zwłaszcza u Disneya - niesamowity śmietnik stylistyczny, z którego się brutalnie wybiera tylko te najodpowiedniejsze dla filmu koncepcje. U Miya-senseia głównym wizjonerem swoich filmów jest on sam, a inni dopełniają jego szkice i wizje. Co nie działa na niekorzyść końcowego efektu - moim skromnym zdaniem filmy Miyazakiego stoją o poziom wyżej od najlepszych filmów Disneya, mimo że produkcje amerykańskie to majstersztyki formalne, projektowe, i obrazkowe. A wiem, że me teorie mają przeciwników, o tak!

martencja

Zgłaszam się jako... no, może nie tyle przeciwniczka, co osoba tę teorię podważająca:)

W kwestii Miyazakiego vs. Disneya opowiem się za Zachodem. W tłach (rację masz, Ollu, trzeba promować polszczyznę!) japońskich, choć są często piękne, zawsze coś mi się wydawało jakieś takie dziwne, nieswoje... Może to właśnie to dążenie do realizmu, które często się wyraża nadmiarem szczegółów. [No i mi ta disneyowska stylizacja właśnie odpowiada (w końcu, gdybym chciała realistyczne tło, nie wybrałabym się na film animowany), szczególnie, że w każdym filmie jest inna, przemyślana tak, żeby najbardziej pasowała do tematyki filmu. I nie nazwałabym tego "śmietnikiem stylistycznym", już bardziej burzą mózgów:)] A może - z czego zdałam sobie sprawę dopiero po lekturze Twojej pracy, w której pełno jest różnych ciekawych ciekawostek:) - brak światłocienia.

M.

Olla

Co do światłocienia, to się częściowo zgadzam, zwłaszcza jako zagorzała wielbicielka Giotta i Caravaggia;) Ale co do samej formy filmu, prócz realizmu obrazowania dochodzą jeszcze inne rzeczy, w których można się wykazać, takie jak np. kompozycja kadrów (jak dla mnie, coś wspaniałego u Miyazakiego), czy sposób poruszania elementami po płaszczyźnie, po prostu sam ruch (patrz poprzedni nawias). Poza tym urzeka mnie w realistycznej scenografii jej namacalność - trudno mi nie uwierzyć, że te wszystkie maszyny, budynki itp. naprawdę istnieją.

Tła u D., jak mówisz, są niemal zawsze bardzo przemyślane, dopasowane, wspaniałe, a oglądanie ich sprawia mi również wiele przyjemności! Ale mam wrażenie, że niestety są jednocześnie bardzo jednoznaczne przez to zaprojektowanie (chyba wspominałam w pracy, czego chce Disney: "karykatury rzeczywistości"). Już sama forma plastyczna zamyka historię w jakieś tam ramy gatunkowe i mówi, jak mamy je oglądać... Przez to zawsze wiesz co będzie, trochę ziew, choć rzecz jasna również patrzy się niezwykle przyjemnie i jest "entertaining".

No chyba, że to bardziej zasługa samej historii, skonwencjonalizowanych bohaterów, w sumie nie wiem.

P.S. Masz rację, "śmietnik stylistyczny" to nie było szczęśliwe sformułowanie:/

martencja

Hmm, a mi to właśnie się podoba, to znaczy taka przemyślana od początku do końca koncepcja plastyczna, jeden styl kierujący całością opowiadanej historii i budujący pewien nastrój. Rezultatem jest film będący zamkniętą całością, gdzie historia wpływa na stronę wizualną i vice versa, uzupełniają się, a nie istnieją równolegle do siebie. A czasem znajdzie się dzięki temu miejsce na poeksperymentowanie, jak z akwarelami w "Lilo & Stitch". Wcale nie sądzę, żeby to narzucało jakąś interpretację, czy, jak piszesz, mówi, jak mamy film oglądać. Czy spójność stylistyczna to jest narzucanie interpretacji?

A co do konwencjonalizmu historii - zakładam nowy wątek:)

M.

Olla

Co do spójnej stylistyki - to na pewno. Ja nie mówię, że to jest złe... To po prostu świetne rzemiosło, najlepsze w galaktyce.

martencja

Rzemiosło? Nie zgadzam się - to wizja artystyczna. Przynajmniej w niektórych wypadkach (zdarzają się filmy lepsze i gorsze, to oczywiste). Jasne, filmy Miyazakiego są autorskie, przez to dużo bardziej jego dziełami od początku do końca. Ale, moim skromnym zdaniem, wielość wykonawców nie odbiera automatycznie ostatecznemu produktowi artyzmu.

M.

Olla

W warstwie plastycznej może i się zgodzę, niekoniecznie rzemiosło, bo bywają piękne wizualnie momenty nie do zapomnienia. Tylko że w ostatecznym produkcie zwykle mi brakuje czegoś pod tym niezaprzeczalnym artyzmem i mam wrażenie, że wciąż oglądam mniej więcej to samo, ale na tłach w innym stylu.

martencja

Hmm, a w filmach Miyazakiego to nie jest czasem to samo na tłach w tym samym stylu;)? Bo takie z kolei jest moje wrażenie. Choć może po prostu za mało jego filmów widziałam.

Mam też wrażenie, że chyba nie za bardzo rozumiem Twoją definicję artyzmu. Ekipa robiąca film bierze historię, zastanawia się, jaka koncepcja i środki wizualne będą najodpowiedniejsze do jej opowiedzenia i według tej koncepcji tworzy tła i postaci: chińskie esy-floresy w "Mulan", pejzaże miejskie jak z grafik w "Aristocats", stylizowanie na średniowieczne rysunki w "Śpiącej królewnie" etc. etc. Czego wymagać więcej?

M.

Olla

martencja